Ten wyjątkowy pod każdym względem obraz to kwintesencja niepowtarzalnego stylu Neila Jordana i zarazem najbardziej optymistyczny z wszystkich jego dotychczas obejrzanych przeze mnie filmów, w którym wszystkie składniki są idealnie przyrządzone, tworząc unikatową i wielobarwną, szaloną mozaikę.

To utrzymana w bajkowym stylu, podzielona na rozdziały, brawurowa, zabawna, choć niepozbawiona sporej dawki dramatyzmu, prawdziwie oszałamiająca historia transwestyty Patricii 'Kici' Braden, dla której lekarstwem na wszelkie troski i spotykające ją rozczarowania jest optymistyczne nastawienie do świata, poczucie humoru i idealistyczna wiara w prawdziwą miłość.

Razem z 'Kicią' aka 'Głębokie Gardło' mamy jedyną w swoim rodzaju okazję wyruszyć 'astralną autostradą' w niezapomnianą i obfitującą w przeróżne nieoczekiwane fabularne zawirowania i inne zwroty akcji, podróż do Londynu, czyli miasta, które nie zasypia nigdy, aby odnaleźć pewną 'Upiorną Damę' i poczuć autentyczną atmosferę lat 70-tych.

'Śniadanie na Plutonie' jest równie urzekające, jak jego główna bohaterka, raz bawiąc do łez, by w następnej scenie mocno poruszyć i zaskoczyć, a wszystko w rytmie takich klasycznych utworów jak 'Sugar Baby Love', 'You're Breakin' My Heart', 'Love is a many splendored thing', 'Feelings' czy też 'Children of the Revolution'.

Wcielający się w główną rolę Kici, Cillian Murphy jest po prostu fenomenalny, autentycznie zabawny, szczery, rozbrajający i bardzo, bardzo kobiecy, potrafiąc zabłysnąć w każdej scenie, odbierając rzeczywistość w pozytywny sposób nawet będąc w więzieniu czy też bez wahania odważnie ratować świat.

Obraz Jordana jest równie poważny i zabawny, smutny i wesoły w jednym, jest też mądry, szczery i po prostu przecudowny, a za trzecim obejrzeniem nadal robi na mnie równie duże wrażenie jak za pierwszym razem, dlatego jeszcze nie raz do niego powrócę, aby znów dać się porwać jego czarowi i na nowo odkryć 'sens życia według Patricii 'Kici' Braden' :)